Bazen sadece susmak, sessizlikte kaybolmak gerekiyor. Kırgınlıkların üstesinden gelmenin en iyi yolu sadece susmak… Sessizlikte cevaplar kendiliğinden hayat buluyor çoğunlukla.

İnsanın doğasında elindeki oyuncağı kırmak, yok etmek var. Tamamen tüketmek, bitirmek, mahvetmek üzerine yapılanmışız sanki.

Eee… Eline geçen oyuncak hele ki insan kalbiyse kırmak daha kolay oluyor. Elinde yumuşacık bir yürek varsa, sıcacıksa bir de , hafifse hele hele dilediğin kadar oynamak, sıcaklığıyla ısınıp kendi soğukluğunu ona vermek istiyor yüreksiz yürekler… Kabullenip başına geleni, yine de sevgiyle bakabilmek gerekiyor. Hasar alsa da hala hayattaysa o can, özüne doğasına uygun hareket edip içindeki sevgiyle affedip bu sefer diyor ki: Önce kendimi tamir edeyim!

Sonra… Sonrası yine öğrenilememişlikten kaynaklanan tekerrür dolu deneyimler… Öğrenilememişlik mi, yoksa yine de sevgim var zenginliğinden mi bilinmez. Her halükarda tekrarlanan yaralanmalar, kabullenmeler ardı sıra dolduruyor yaşamları.

Olsun… İnadına sevmek, inadına yaşamak, inadına büyümek bu olsa gerek